Podstawowym celem terapii PNF jest praca nad funkcją, której chory potrzebuje. Siła mięśni, zakres ruchu, co jest ważne w tradycyjnym postępowaniu terapeutycznym, jest tylko środkiem do uzyskania celu,jakim jest funkcja. Koncepcja ta zaleca postrzeganie chorego w sposób całościowy, wykorzystując do terapii silne i zdrowe regiony ciała.

Wykorzystanie w terapii najsprawniejszych rejonów ciała prowadzi do uzyskania aktywności ruchowej w obszarach słabszych bądź pozbawionych ruchów-uszkodzonych (np. wiotka ręka). Metoda opiera się na budowie anatomicznej pacjenta.
Terapia metodą PNF postrzega pacjenta całościowo.
Jest to metoda bezbolesna, wysoce edukująca pacjenta i skuteczna.

Wskazania metody PNF:

Neurologiczne:

• przebyte incydenty naczyniowe Ośrodkowego Układu Nerwowego w postaci udarów,
• niedokrwiennych oraz krwotocznych mózgu,
• wszelkie choroby powodujące zaburzenia w utrzymywaniu równowagi,
• wszelkie choroby powodujące upośledzenie stereotypu chodu,
• stwardnienie rozsiane (SM),
• choroba Parkinsona.

Ortopedyczne:

• pacjenci pooperacyjni, u których występują zaburzenia funkcji mięśni w postaci deficytu masy oraz siły mięśniowej,
• choroby mięśni szkieletowych (m.in.dystrofie,zaburzenia metaboliczne, zmiany zapalne,
• złamania tkanki kostnej,
• uszkodzenia tkanek miękkich aparatu ruchu: mięśni, ścięgien, więzadeł, torebek stawowych,
• zaburzenia prawidłowej postawy - reedukacja posturalna,
• bóle kręgosłupa segmentu szyjnego, piersiowego,
• oraz lędźwiowo-krzyżowego,
• zaburzenia funkcji wegetatywnych (oddychanie, połykanie, artykulacja),