Podstawowym celem terapii PNF jest praca nad funkcją, której chory potrzebuje. Siła mięśni, zakres ruchu, co jest ważne w tradycyjnym postępowaniu terapeutycznym, jest tylko środkiem do uzyskania celu,jakim jest funkcja. Koncepcja ta zaleca postrzeganie chorego w sposób całościowy, wykorzystując do terapii silne i zdrowe regiony ciała.
Wykorzystanie w terapii najsprawniejszych rejonów ciała prowadzi do uzyskania aktywności ruchowej w obszarach słabszych bądź pozbawionych ruchów-uszkodzonych (np. wiotka ręka). Metoda opiera się na budowie anatomicznej pacjenta.
Terapia metodą PNF postrzega pacjenta całościowo.
Jest to metoda bezbolesna, wysoce edukująca pacjenta i skuteczna.
Wskazania metody PNF:
Neurologiczne:
- przebyte incydenty naczyniowe Ośrodkowego Układu Nerwowego w postaci udarów,
- niedokrwiennych oraz krwotocznych mózgu,
- wszelkie choroby powodujące zaburzenia w utrzymywaniu równowagi,
- wszelkie choroby powodujące upośledzenie stereotypu chodu,
- stwardnienie rozsiane (SM),
- choroba Parkinsona.
Ortopedyczne:
- pacjenci pooperacyjni, u których występują zaburzenia funkcji mięśni w postaci deficytu masy oraz siły mięśniowej,
- choroby mięśni szkieletowych (m.in.dystrofie,zaburzenia metaboliczne, zmiany zapalne,
- złamania tkanki kostnej,
- uszkodzenia tkanek miękkich aparatu ruchu: mięśni, ścięgien, więzadeł, torebek stawowych,
- zaburzenia prawidłowej postawy - reedukacja posturalna,
- bóle kręgosłupa segmentu szyjnego, piersiowego,
- oraz lędźwiowo-krzyżowego,
- zaburzenia funkcji wegetatywnych (oddychanie, połykanie, artykulacja),